Decorstuk

Zodra de bel gaat en onze drie dochters binnenstormen, ben ik plots geen vader meer, maar decorstuk. De jassen vliegen over de stoel, er klinkt gelach, gekakel, en voor ik het weet vormen mijn vrouw en de dochters een heilige kring van woorden, plannen en verhalen. Ik zit erbij met mijn kop koffie, glimlachend, maar volledig onzichtbaar. Af en toe probeer ik een grapje te maken of een mening te geven, maar die verdwijnt als een druppel in de oceaan. Toch vind ik het mooi om te zien: dat warme samenzijn, dat eindeloze geklets. Alleen… als ze weer weg zijn, zegt mijn vrouw: “Je was vandaag wel stil.”